“گفتم: «بیا این‌جا یک خانه برایت بخریم و

همین‌جا زندگی‌ات را سر و سامان بده!»

گفت: «حرف این چیزها را نزن مادر، دنیا هیچ ارزشی ندارد!»

گفتم: «آخر این کار درستی است که دایم

زن و بچه‌ات را از این طرف به آن طرف می‌کشی؟»

گفت: «مادر جان! شما غصه مرا نخور.

خانه من عقب ماشینم است.»

پرسیدم: «یعنی چه خانه‌ات عقب ماشینت است؟»

گفت: «جدی می‌گویم؛ اگر باور نمی‌کنی بیا ببین!»

همراهش رفتم. در عقب ماشین را باز کرد

. وسایل مختصری را توی صندوق

عقب ماشین چیده بود: سه تا کاسه،

سه تابشقاب، سه تا قاشق، یک سفره

پلاستیکی کوچک، دو قوطی شیرخشک برای

بچه و یک سری خرده ریز دیگر.

گفت: «این هم خانه.

می‌بینی که خیلی هم راحت است.»

گفتم: «آخه این‌طوری که نمی‌شود.»

گفت: «دنیا را گذاشته‌ام برای دنیادارها،

خانه هم باشد برای خانه‌دارها!»